Tarihe geçmek: Kıymeti tarafından unutulmayacak bir nitelik elde etmek. Bu kavram bu türlü tanımlanıyor. Niteliği tartışılsa da, iktisat alanında o denli enteresan işlere imza atıyoruz ki, hakikaten tarihe geçeceğimiz konusunda ısrarlıyım.
Ne kadar vergi o kadar kayıt dışı kuralını hiçe sayarak bir prensip imza atıp, kayıt dışını patlattığımız, vergi gelirlerini çökerttiğimiz yaklaşımla başladığımız seyahatimizde, büyümeyen ve duran bir iktisatta de işsizliği azaltarak son noktaya varmak üzereyiz.
Cari açık patlaması yaşayarak ithalat bağımlısı bir ülke olduğumuzu kanıtladığımız gün, işsizlikte temmuz ayı istatistikleri yayımlandı. Gerçeğin çok altında olmakla birlikte yüzde 13,4’lük işsizliğe ulaşıyor, ancak bu ortada geçen sene ile mukayese ettiğimizde de işsiz sayımızı 369 bin kişi azalttığımızı duyuruyoruz.
Resmi sayılara nazaran 4 milyon 227 bin işsize sahibiz. Her dört gençten birinin işsiz olduğu ülkede, işe iştirak geçen yıla nazaran yüzde 3,4, yani 1 milyon 622 bin kişi azalıyor; lakin istihdam yaratıyoruz o denli mi? Bakın bu daha mevcut işgücünden kayıp. Her yıl üniversitelerden mezun olan yaklaşık 850 bin genç, demek ki yok sayılıyor.
Zira yok sayılmasa çalışma hayatında olup işsiz kalanlara bu kişi sayısını da ek etmek gerekir. Müracaat ile daraltılan işsiz sayısı bir kenara, genç işsizliğimizin artışı bu çocuklara iş yaratamadığımızı kanıtlarken, resmi sayılara nazaran bile oranın değişmesi gerekmez mi?
İşte birebir gün açıkladığımız, doğruluğu aslında hayatla sağlaması yapıldığında gerçekçi olmayan sayılarda bile çelişkili sözler paylaşıyoruz. Dedim ya, nitekim iktisat tarihine geçiyoruz. Yalnızca işsizlik mi? Birkaç örnek daha paylaşayım.
Mesela dünyada eksi bakiyeyle kurulan birinci varlık fonuna sahibiz. Faizi düşürürsek enflasyonun da düşeceğine dair savımız var. Ülkeye giren parayı finansman yapıp, gelişmeyi elde etmek yerine borç para yaparak nasıl battığımız da örnek gösterilecek davranışlardan yalnızca biri.
Her yıl ortalama 160 milyar dolar civarında nakit paraya muhtaçlığı varken, dolar kuruyla ilgilenmeyen bir iktisat bakanı dahi yarattık. Üretim yapan tesisleri, verimli kılmak yerine yok kıymetine satmak da yeniden imza attığımız işlerden biri.
Fabrikaları kapatıp, yerine alışveriş merkezleri açarak, sonra yurtdışından bulduğumuz borç parayla ‘lüküs hayat’ sürüp, borç verip bize kendi malını satan, borç verdiği parayı istediğinde onları dış güç olarak nitelendirmek de tekrar kıymetli bir meziyet.
Dünya ekonomisindeki tartısı yüzde 1’i bulmazken, dünyanın gelişmiş ekonomilerinin bizi kıskandığını bile sav edecek noktaya geldik. Plansız, üretimsizleşen, üretim gücü olduğu halde ithalat yapan, işsizliği iş arayan genç ve bayanlara bağlayan, cari açık yükselirken de, düşerken de muvaffakiyet hikayesi yazmayı beceren bir Türkiye’yi izliyoruz.
Ben, bu ve gibisi işlerle Türkiye’nin dünya iktisat tarihine geçtiğini ve ileride ders kitaplarında da okutulacağını düşünüyorum. Nasıl mı? Aman bu türlü yapmayın diye…
@cetinunsalantv
Para Tahlil
