Covid-19 aşılarının piyasaya sürülmesine ait iyimserliğin artmasıyla, finansal piyasalar, nominal gayri safi yurtiçi hasılada ve şirket karlarında daha süratli büyüme manasına gelen global bir “reflasyon” ticaretine girişti.
Ekonomistler, virüsün mevcut dalgaları denetim edildikten sonra gerçek GSYİH büyüme kestirimlerini yükseltmek için yıl ortasından bu yana çabalıyorlar.
Enflasyonun önümüzdeki iki yıl için merkez bankası gayelerinin hayli altında kalması bekleniyor. Lakin, ABD enflasyon beklentileri artıyor; kamu borcu ve merkez bankası bilançolarındaki muazzam artışlar, birçok yatırımcının portföylerini enflasyon risklerinden nasıl koruyacakları konusunda önemli düşünmelerine neden oluyor.
Fulcrum iktisatçılarının yakın tarihli bir notu, bunun kolay bir iş olmadığını savunuyor. Pekala o vakit bu nasıl yapılabilir?
Portföyün klasik tahvillerden pay senetlerine kayması uygun görünebilir, zira pay senetleri kurumsal yararların enflasyonist unsurundaki artıştan yararlanabilir.
Çok uzun vadede bunun işe yaraması gerekir, lakin vakit aralığının yıllarca ölçülmesi gerekir. Birçok yatırımcı için büyük ehemmiyet taşıyan daha kısa periyotlarda beklenmeyen enflasyon çoklukla pay senetleri için berbattır zira daha sıkı para siyasetine, artan gerçek faiz oranlarına ve gelecekteki resesyonlara yol açar.
Goldman Sachs’tan Peter Oppenheimer, ABD enflasyonunda %2-3’ün üzerinde beklenmedik bir artışın, pay senetlerine ziyan verdiğini ve en çok muhtaçlık duyulduğunda bir enflasyon müdafaası olarak bedelini ortadan kaldırdığını gösterdi. Birebir şey gayrimenkul üzere öteki birtakım varlıklar için de geçerli olabilir.
1970’lerdeki büyük enflasyon şoku sırasında, global pay senetleri ve tahviller arka arda ziyan gördü. %60 pay ve %40 konvansiyonel tahvil bulunduran standart ABD portföyleri, on yıl boyunca yılda eksi %1,5 oranında gerçek getiri sağladı. 1971-74 enflasyon şokunun birinci üç yılında, yatırımcılar bu portföylerde gerçek olarak yılda %10,5 kaybetti.
Bu tıp olayların tekrarı imkânsız görünse de bu muhtemel olmayan risk, portföyler açısından dikkat edilmesi gerekli riskler ortasında.
Enflasyon muhafazalı devlet tahvilleri İngiltere’de 1981’de ve ABD’de 1997’de tam da bu hedefle piyasaya sürüldü. Vadeye kadar tutulursa, bunlar cari gerçek tahvil getirisi artı gerçek enflasyon oranına eşit bir getiri sağlar. Hiper enflasyon durumunda bile temerrüt riski taşımazlar, hasebiyle enflasyonist bir dalgaya karşı uzun vadeli iyi müdafaayı sağlarlar.
Bununla birlikte, yatırımcılar bu avantajları esasen not etmişlerdir, bu nedenle bu tahvillerin gerçek getirileri büyük ölçüde negatife kalır. On yıllık enflasyona endeksli tahviller şu anda ABD’de eksi %0,9 ve İngiltere’de eksi %2,9 gerçek getiri sunuyor ki bu ödenmesi gereken ağır bir sigorta primi.
Ayrıyeten, kelam konusu tahviller uzun vadede çok yüksek enflasyona karşı kusursuz muhafaza sağlarken, vadeye kalan müddetten daha kısa müddetler boyunca son derece değişken olabilirler zira gerçek getiriler keskin bir biçimde değişebilir. Bugünün son derece düşük düzeylerinden 10 yıllık tahvillerde gerçek getiride %1 puanlık bir artış, piyasa bedelini yaklaşık %10 düşürecek ve mevcut sahipler açısından piyasa kıymeti bazında ziyana neden olacaktır.
Yatırımcılar bu nedenle öbür müdafaaları düşünmeliler. 1970’lerin dışında bile ani yükselen enflasyon devirleri, sık sık petrol fiyatlarındaki artışlarla birebir vakte denk geldi.
Örneğin petrol vadeli süreçleri yahut borsa yatırım fonları yoluyla güç kompleksine direkt maruz kalınmasıyla, bu tıp vakitlerde yüksek getiri getirmesi olasıdır. Altının misal avantajları olabilir, lakin altının enflasyonla üç aylık korelasyonları 1970’lerden bu yana azaldı.
Öteki bir seçenek, kısa vadeli hazine bonosu yahut değişken faizli borç olabilir. Kısa vadeli faiz oranları sabit kalırsa, nakde yakın varlıkların pahası enflasyon tarafından süratle aşınacağından, bu mantık dışı görünebilir. Bununla birlikte, kısa vadeli faiz oranları, önemli bir enflasyon şoku şartlarında nitekim keskin bir formda yükselebilir, zira merkez bankaları para siyasetini sıkılaştırmak için enflasyon maksatlarıyla sonludur.
Taylor Kuralı üzere klasik para siyaseti kuralları, ekseriyetle nominal faiz oranlarının enflasyondaki artıştan yaklaşık %50 daha fazla artırılması gerektiğini belirtir. Münasebetiyle faiz getiren likit araçların gerçek getirisi, enflasyonun %3’ü aşması durumunda epey süratli bir biçimde yükselir.
Özetle, vadeye kadar tutulan enflasyona endeksli tahviller, emtia ile ilgili varlıklar ve kısa vadeli Hazine bonolarının bir kombinasyonu, enflasyon şoklarına karşı makul muhafaza sağlayabilir.
Fakat, performansları rastgele bir enflasyon şokunun belli özelliklerinden etkileneceğinden, bu müdafaaların etkin olarak yönetilmesi gerekir. Ayrıyeten, başka sigorta primi çeşitleri üzere enflasyon riskinden korunma süreçleri maliyetlidir ve enflasyon denetim altında kaldığında varlık getirilerini azaltır.
Enflasyon yükselirken oluşan riskleri getiri yaratmak için yönetmek mutlaka kolay bir iş değildir.
FT
Para Tahlil